শিক্ষা সম্বন্ধীয় আমাৰ মনৰ ধাৰণা সাৰ্থক ৰূপায়ণৰ বাবে লক্ষ্যৰ প্ৰয়োজন। লক্ষ্যই কোনো কথাৰ চিন্তা বা ধাৰণা সুসংগঠিত আৰু সুনিয়ন্ত্ৰিত কৰি তোলে। আমাৰ মনত অসংলগ্নভাৱে নানা কথাৰ চিন্তা, কল্পনা, আশা-আকাংক্ষা, ইচ্ছা আদিয়ে ভুমুকি মাৰিব পাৰে। কিন্তু এই সকলোবোৰ কথাৰেই বাস্তৱ ভিত্তি অথবা বাস্তৱায়নৰ উদ্দেশ্য আমাৰ নাথাকে। কেতবোৰ কথা সাময়িকভাৱে মনত কাল্পনিক আনন্দ পাবৰ বাবেও চিন্তা কৰা হয়। ইয়াৰ কোনো নিৰ্দিষ্ট উদ্দেশ্য বা লক্ষ্য থকা বুলি কোৱা নাযায়। কিন্তু এক সুচিন্তিত কথা বা বিষয় হ’বলৈ হ’লে তাৰ এক স্পষ্ট আৰু নিৰ্দিষ্ট লক্ষ্য বা উদ্দেশ্য থাকিব লাগে। লক্ষ্যৰ প্ৰতি চকু ৰাখিহে আমাৰ চিন্তা আৰু ক্ৰিয়া পৰিচালনা কৰা হয়। ফলত সকলো কথা সংযত, নিয়ন্ত্ৰিত আৰু উদ্দেশ্যপ্ৰণোদিত হৈ উঠে। শিক্ষাও হৈছে এনে এবিধ আলোচ্য বিষয়। ব্যক্তিৰ প্ৰতিটো ক্ষণতে প্ৰয়োজন হোৱা শিক্ষা জীৱনৰ লগত নিবিড়ভাৱে জড়িত। ব্যক্তি-জীৱনৰ লক্ষ্যই শিক্ষাৰ উদ্দেশ্য গঢ় দি তোলে। সেয়েহে প্ৰতিজন শিক্ষক, শিক্ষাৰ্থী আৰু অভিভাৱকৰ মনত নিজ নিজ শিক্ষা কাৰ্যৰ একো একোটা লক্ষ্য বা উদ্দেশ্য অন্তৰ্নিহিত হৈ থাকে। ব্যক্তিগতভাৱে এনে উদ্দেশ্য থকাৰ উপৰিও এখন দেশ, সমাজ অথবা কোনো এক গোষ্ঠী লোকৰ সামূহিকভাৱেও শিক্ষাৰ লক্ষ্য থাকিব পাৰে। এনে লক্ষ্যই সামাজিক জীৱনৰ ভাবধাৰা, ৰাজনৈতিক, অৰ্থনৈতিক তথা সামাজিক গাঁথনি আদি প্ৰস্তুত কৰে। সেয়েহে শিক্ষাৰ লক্ষ্যই ব্যক্তি আৰু সমস্তি উভয়ৰে চিন্তা আৰু ক্ৰিয়া পৰিচালনা কৰে। শিক্ষা-বিষয়ৰ আলোচনাই সকলোতকৈ জটিল আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়।